Het is weer die periode van het jaar: de feestdagen. Vreemd eigenlijk. Iedereen weet dan meteen waarover je het hebt. DE feestdagen. Iedereen moet aan het feesten gaan. Plots veranderen het straatbeeld, alle handelszaken, de programmatie van televisie, onze eetgewoontes, onze menslievendheid, onze vrijgevigheid, onze verdraagzaamheid, ons geduld,...
We nestelen ons samen in een kunstmatige heimat op bezoek bij familieleden waarvan we de voornamen van hun kinderen niet eens kennen. Daar complimenteren we elkaar telkens over hoe 'gezellig' het huis is ingericht, wat enkel wijst op de onmenselijk zielloze functionaliteit die onze burcht tijdens de rest van het jaar uitstraalt, maar waarnaar we ook telkens terugkeren als onze seculiere samenleving vindt dat het weer welletjes is geweest. De dure flessen wijn mogen worden geopend en er wordt vlees geserveerd waaraan elke zichzelf respecterende dierenrechtenorganisatie zijn volledige jaarbudget zouden moeten opmaken. Deze clanvergaderingen moeten ook worden opgeluisterd met het uitwisselen van de geschenken. Niemand komt de maand nog door zonder minstens twee dagen te hebben meegerend in de rat-race van obligatoire zij het overbodige vrijgevigheid. We kopen dingen die mensen niet nodig hebben zodat zij zich verplicht voelen om ons dingen te geven die wij op onze beurt niet kunnen gebruiken.
Amper een week nadat we zo gulzig het leven hebben geconsumeerd, is het tijd voor de goede voornemens. We straffen onszelf voor de overdaad die we net achter de rug hebben. Eindelijk al die overtollige massa afwerpen, stoppen met zoveel alcohol te drinken, opnieuw beginnen sporten, meer ijver in onze job stoppen, minder met onze job bezig zijn, eindelijk al die taken in huis opknappen, een hobby oppikken die we sinds onze kindertijd hadden opgegeven, al die films bekijken die we nog willen hebben gezien, al die boeken lezen die we nog hebben willen lezen, dit jaar wel een goed doel steunen, minder televisie kijken, dat foto-album maken, eindelijk die citytrip plannen, meer tijd maken voor je vrienden, of beter nieuwe vrienden maken, minder aandacht besteden aan mensen die het niet verdienen, nieuwe idolen aanbidden, eindelijk die spirituele tatoeage laten zetten, iemand laten gevangenzetten, op begrafenissen opduiken waar je niet thuishoort en luidop lachen, iemand aanrijden zodat je eindelijk weet hoe vluchtmisdrijf aanvoelt, nagaan of dakloze mensen echt niet worden gemist als ze plots verdwijnen, een aanvraag indienen voor een Duitse naturalisatie om echte schuld te kunnen ervaren of meteen op de NVA stemmen, in je arm krassen om jezelf weer een tiener te voelen,... We mogen ambitieus zijn.
Mijn ambitie: "Eén keer indruk maken op één persoon zodat ze nog één keer naar me glimlacht."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten