Vorige week speelde zich het volgende tafereel af:
Ik zit op een terrasje met een blik vol ongeloof en vertwijfeling te luisteren naar een redevoering van een vriendin die naar eigen zeggen haar kosmische zelf heeft ontdekt. Haar parabel gaat over universele zelfontplooiing, maya-ruïnes, loslaten van het ego, het pad dat haar tegemoet kwam, helende kruiden, mediacomplotten, reïncarnatie, Big Brotherpraktijken van de farmaceutische industrie, chemische additieven, mindcontrol, marihuana, meditatie, cosmopolitisme en de terugkeer naar de natuur.
Ik merk al snel dat het geen zin heeft te proberen om haar te overtuigen van een andere waarheid, maar ik kan het niet helpen te bedenken dat haar Latijns-Amerikaanse resurrectie pijnlijk naïef aanvoelt. Ze is letterlijk in een andere realiteit verzeild geraakt. Voor haar: 'eindelijk op het pad' geraakt, voor mij: 'het spoor helemaal bijster'. Het enige antwoord dat ik haar kan geven is dat de mens zijn natuurlijke zelf al lang kwijt is en dat we na eeuwen culturele selectie hebben geleerd dat overleven niet meer afhangt van geneeskrachtige bloemen en onbehandeld voedsel, maar wel van vitaminepreparaten, antibiotica en bewaarmiddelen. We worden steeds ouder en steeds opnieuw zorgt de beschaving voor nieuwe levensverlengende antwoorden. Het bevestigt voor haar enkel de waarde van haar hervonden puurheid,...en als ze dit nu leest; ik hoop dat ze nog niet van gedachte is veranderd!
Haar allegorie van het ultieme leven heeft sindsdien uiteraard nog steeds geen voet aan grond gekregen in mijn cynische kijk op wat het leven is of zou moeten zijn, maar hetgeen me tot op vandaag zo fascineert is dat alles wat zij vertelde deel uitmaakt van haar realiteit. Er zijn er dus meerdere. Want geen enkel van de elementen die voor haar de kern van het bestaan uitmaken, speelt ook maar enige rol van betekenis in de mijne. De enige conclusie moet dan zijn: de realiteit bestaat niet. Ieder van ons creëert zijn eigen realiteit. Een vreemde paradox. Zintuiglijk is dat trouwens nog te verklaren; alle geluiden, beelden, geuren, ... die samen onze realiteit bij elkaar puzzelen, zijn uiteindelijk niet meer dan neurologische realisaties die zich onder onze hersenpan afspelen. Wat echt is, is echt ... in ons hoofd. "It's all in the mind." dixit George Harrison. Dus het hoeft geen betoog dat alles wat we ons inbeelden; abstracta als liefde en haat, verbondenheid en afkeer, geborgenheid en eenzaamheid, allen fictieve emoties zijn die voor iedereen een aparte realiteit zijn. En net omtrent die realiteit bouwen we ons sociaal netwerk, onze beroepskeuzes, onze woonplaats, ... op.
En nu zat ik vanmiddag op de fiets, op weg naar het station, de zon schijnt en om een nog onverklaarbare reden ben ik goed gezind. Liam Gallagher zingt luidkeels, zoals alleen hij dat kan: "You could wait for a lifetime, to spend your days in the sunshine, ... cause when it comes on top... You gotta make it happen!" Ik weet heel goed dat mijn 'days in the sunshine' enkel deel uitmaken van mijn realiteit, en dat ze er weldra aan komen. Ergens aan de andere kant van de wereld; niet in lotushouding in een tempelruïne, wel met een zonnebril, een plastic take-away koffiebeker, nieuwe sneakers en een agressief t-shirt, slenterend door Bleecker Street. You gotta make it happen!
