Ik zit voor de zoveelste keer in de wachtkamer bij de dierenarts. De poot van onze kat is langzaam maar zeker weer aan elkaar aan het groeien. Wachtkamers maken me altijd zenuwachtig. Vooral als ze een (para-)medisch doel hebben. Mijn intrinsieke ongeduld helpt uiteraard niet in dit soort situaties. Nu goed...
Als ik binnenwandel zitten er al twee dames met hun respectievelijke viervoeters te wachten. Ze zijn druk aan het babbelen. De ene mevrouw verwoordt haar ongerustheid over het lot van haar kat. Wat zou ze graag een hond hebben, een labrador net zoals haar gesprekspartner. "Gelukkig wordt een kat heel oud,", zegt ze, "want ik wil geen kinderen." Ik kijk verbaasd op over de rand van het magazine wat ik aan het lezen ben. "En hoe oud worden ze dan?", vraagt de andere mevrouw beleefd. "Goh,... heeel oud.", klinkt het antwoord. Ik probeer een grijns te onderdrukken en doe alsof ik verderlees. De kattendame wordt verzocht om als volgende binnen te gaan. De labradormevrouw kijkt in mijn richting maar ik weiger het gesprek over te nemen.
Dan komt er een nieuwe mevrouw binnen, zonder dier. "Ik kom gewoon even mijn pilletjes halen, mag ik snel even tussendoor?" Beleefd knik ik. "Waar heeft u precies last van?", wil ik eigenlijk vragen...
De wachtkamer loopt nu snel vol. De labradormevrouw wordt aangesproken door een andere mevrouw met een salopette, sandalen en een grote bos krulhaar. "Hoe heet ze?", vraagt ze bijzonder genderzelfzeker. "Maya", antwoord mevrouw Labrador. "Geen wonder dat ze zich slecht voelt, het is 2012.", loopt er door mijn hoofd. Ik doe geen moeite, ze zouden de woordspeling toch niet begrijpen en mevrouw Labrador lijkt oprecht bezorgd over Maya. Mevrouw Salopette gaat verder: "Je ziet dat ze oud worden als het wit van hun ogen grijs wordt. Maar ze heeft nog een mooie vacht." Mevrouw Labrador antwoordt: "Het is nu vooral haar spijsvertering." Ze aait over de flank van het dier. Maya is oud en aan haar aftakeling begonnen, en haar baasje heeft het er zichtbaar moeilijk mee.
"De boedhisten,", begint Salopette, "de boedhisten zeggen daar heel wijze dingen over." Het magazine ploft neer in mijn schoot. Ik kijk rond in de wachtkamer. Is er niemand anders die heeft opgemerkt dat Salopette een spirituele eindreis voor Maya op touw zet? "Elk leven is de verderzetting van een cyclus van leven, die zo nooit eindigt." knikt ze naar Labrador. Labrador knikt verward en komt niet verder dan... "Tja..." Ik ben blij over haar sceptisme.
Dan buigt ze zich naar Salopette en zegt: "Ik ben beeldhouwster." Het magazine gaat nu definitief aan de kant. "En ik heb net een sculptuur afgewerkt over loslaten en vergankelijkheid." Salopette is dolenthousiast. "Dood en vergankelijkheid loopt door verschillende stadia,", vertelt Labrador, "die ik elk apart heb vormgegeven en zo samen een geheel laat vormen." Salopette knikt enthousiast. Dan zwiept de deur van de dierenarts open. Het is de beurt aan Maya. Mevrouw Labrador staat op en knikt naar haar trouwe gezel. Ze stapt zelfzeker naar de deur, maar Maya denkt daar anders over. Ze legt zich plat op de buik, vier poten naar voren gericht. Ze weet wat er gaat komen. Labrador lacht ongemakkelijk, en trekt iets steviger aan de leiband, maar Maya heeft geen zin in een doktervisite. De wachtkamer verdeelt zich in een groep lachers die de humor van de situatie inziet, en de echte dierenvrienden die met het hoofd schuin ontroerd naar de angst van de hond zitten te kijken. De dierenarts kijkt verward naar het tafereel en zoekt oogcontact. "Die van mij wil wél binnenkomen!", beantwoord ik haar blik. Maar ondertussen wordt Maya binnengesleurd. Bang voor wat er gaat komen? Helemaal niet... Ze is enkel doodbeschaamd over hoe haar baasje een kunstwerk heeft gemaakt omdat Maya diarree heeft gekregen. Hoe zou je zelf zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten