Meteoriet

Er is een vijver
in een tuin
bij een huisje
waarover stroopfabriekenschaduw valt,
waar de armen
van het boomgaardmeisje dat er woont,
zachter dan
het dauwdonsdeken waaronder wij leefden
om mij lagen,
haar vingertoppen strelend over mijn littekens
tekenden haar naam
onuitwisbaar
op het ritme van het water.

Mythos

Ik kies de helft die de verbeelding tart,
die dartel leeft in mijn gedichten,
die helft waarbij het sprookje start,
gitzwart gevederde gezichten
met bittere lippen van leugensmart,
mijn hart mist nog jouw hart.
Waar moesten wij dan bang om zijn,
als onze onbevreesde ledematen
elke nacht nadat de zon verdwijnt,
de donkere nevel geen lucht zou laten,
geen licht en geen geluid,
ziel aan ziel, prevelverzen fluisterend
van mijn huid op jouw huid?
Waar moesten wij dan bang om zijn,
als tijd langer zou duren,
seconden, minuten en alle eindeloze uren,
als leven niet langer een opgave was,
als jij morgen pas werd geboren?
Ik kies die helft, oeverloos,
die niet gelooft in woorden,
die ooit misbruikt en moedeloos,
haar verrijzenis verloor.
In jouw schizofrenie ligt liefde in het verschiet.
Het was volle maan, ochtendgloren,
ze zuchtte:
"Wat als alle liedjes geschreven werden opdat wij ze moesten horen?"

Horizon

Liefde leefde lenig
in wild beminde verzen
van valavond tot aan dageraad, want
hoe spreken we over morgen als die,
leep loerend verborgen,
zich van gisteren niet scheiden laat.
Tuur naar de horizon en weet;
jij kan kiezen,
winnen, verliezen;
of de zon opkomt of toch ondergaat.

Grond

In mijn dromenstad die hemels krabt, waar boekenruggen
met stugge preken de zon doorheen
mijn broze loden woordenglas laat breken;
met zilveren lijnen rond de wolken,
een aureool dat schittert vanaf de dolken
in mijn rug. Hoe ik hier vlug, met snelle tred,
de vlucht naar morgen heb ingezet. De wind lijkt gekeerd,
nu ik geannuleerde blikvelden weer opentrek.
Wat mist, zal verdwijnen. Gisteren zit als in gensters geladen,
dreigend als zware erkers boven verlichte voetpaden,
als een wankele wenteltrap onder mijn voeten.
Aan losse levens kan je je niet binden.
Er is vaste grond, maar
je moet hem willen vinden.