In schuchter gekrompen kleuren schilder ik
een stil leven met
oorverdovende woorden die jij niet meer spreekt.
In clair-obscur
de door gestokte adem verlamde klanken die neervielen op mijn tong.
Ik ontzie mij niet.
Jij verdriet me.
Ik buig de tijd;
vandaag ontwaakt gisteren
ontwaakt morgen
opnieuw.
Verf droogt sterfbedlangzaam.
Zelfportretleven vertekent zich
als je nooit
voor de spiegel
bent
gaan
staan.
Eén tel. Eén plek. Eén handeling. Kijk daar begint je wandeling doorheen het verhaal dat je vertalen wil, dat je vertellen wil, dat je gezellig weer vervellen wil. Stil … nu maar. Je honger… komt te vroeg. Kies één gevoel uit het lijstje dat je bij je droeg. Je handen krijgen tijd genoeg. Ze schrijven al. Herlees het niet. Het is zo dat je hoofd je hart ook ziet.
Wanneer ik het zeg, mag je pas stoppen en voel dan met je vingertoppen, voorzichtig, waar de verteller zijn gezicht is, waar de dichter zijn gedicht is. Hou je vast. Scheur. Schrap. Kras. Wees cru. Door wiens ogen kijk jij nu? Wie neem jij naar huis vannacht? Wie heeft dit conflict bedacht? Pieker. Maal. Nachtwaakzaam zacht. De ochtend wacht.
Nu hangen er kaders in de keuken waar ik woon. Papieren waarmee jij woorden beloonde. Uitwegen toonde toen de deur gesloten was. De verzen duwen tegen het glas. Ik lees het gedicht alsof het het mijne was. Alsof jij wist wat ik zou schrijven. Het af-was-sop-over-drijven. Het garen doorheen de naald. Hechten. Rijgen. Huilen. Hijgen. Levens lijmen. Wij rijmen. Wist je dat? Wij rijmen. Hartslagen in metrum en op maat. Omdat ons schrijven ons dat toelaat. Omdat taal nooit overgaat.
Weet je wat ze zei? Ze lachte. Ze fluisterde: “Vertel het me niet. Toon het mij.”
(Gedicht voor docente Petra Thomas, bij het behalen van mijn getuigschrift van drie jaar academisch schrijfatelier.)
