"Natural Born Teachers", zo worden ze genoemd; de leerkrachten die als 'kind tussen de kinderen' met lichtjes in hun ogen een spontane groep kinderen begeleiden naar een interessante lezing van auteur Evelien De Vlieger in de plaatselijke bib. Ze zijn het rechtstreeks tegenovergestelde van de 'hondentrainer-leerkrachten' die met veel autoriteit hun afgerichte leerlingen conditioneren om in stilte haar lezing te komen volgen. De arme leerlingen durven uit angst amper te bewegen en dat komt haar lezing niet ten goede... Arme mevrouw De Vlieger. Zo lees ik in De Standaard van 6 april.
Maar mevrouw De Vlieger maakt een cruciale denkfout. Ze heeft namelijk geen twee verschillende types leerkrachten voor zich gezien, maar twee verschillende groepen kinderen. Leerkrachten moeten zich in sommige klasgroepen nu eenmaal gedragen als militairen om de les of activiteit zo vlot mogelijk te laten verlopen. Bij een andere klasgroep kan je de ijzeren hand inruilen voor de fluwelen handschoen en je laten meedrijven door de constructieve spontane sfeer van de leerlingen.
De hondentrainer-leerkrachten waar zij het over heeft, zijn namelijk zeer gewaardeerde collega's voor wie het elke dag de opdracht is om tientallen jongeren te begeleiden in een klimaat waarin de leerkracht steeds vaker alleen komt te staan en overbevraagd wordt. Het bezoek aan de bib is daarin maar één momentopname.
Ik nodig mevrouw De Vlieger uit om haar lezing te geven aan die groep jongeren die uit zichzelf al lang niet meer naar de bib gaan, omdat mama en papa dat namelijk ook niet meer doen. Aan een groep jongeren die NIET geïnteresseerd zijn in haar verhaal, ondanks alle voorbereiding van hun leerkrachten, en het uurtje in de bib zien als een uurtje minder les en een uurtje vrije tijd. Ik daag mevrouw De Vlieger uit om één weekje les te geven aan die klas, die je schoolmoe en ongemotiveerd aankijken telkens je de klas binnenwandelt.
Mevrouw De Vlieger zou deze leerkrachten moeten dankbaar zijn omdat zij voor haar de illusie ophouden dat kinderen naar haar lezing komen om "te komen luisteren naar iemand die over boeken zal vertellen". De groep kinderen die volgens haar uit angst voor de blaffende leerkrachten blijft zitten luisteren, zou namelijk in het beste geval binnen de kortste keren zijn weggewandeld wanneer ze van wal zou steken. In het ergste geval zouden ze haar bestoken met vervelende opmerkingen en haar lezing na een tiental minuten afronden in haar plaats.
Zou u dat liever zien, mevrouw De Vlieger? U zou bewondering moeten uiten voor die dappere leerkrachten die zich elke dag opnieuw voornemen om een groep jongeren mee op pad te nemen en hen te laten kennismaken met dingen die ze van thuis uit al lang niet meer kennen. Dit zijn de leerkrachten van wie de knokkels elke dag opnieuw worden verpletterd. Zij verdienen net meer aanzien en betere werkomstandigheden. Uw pretentie om deze mensen te misprijzen is volledig misplaatst. Wat u bij hen cynisme noemt, noem ik bij u gewoon naïviteit.
Uiteraard willen we allemaal lesgeven aan dat tweede klasje leerlingen, die gemotiveerd en geïnteresseerd naar de bib komen. Dat klasje dat volzit met schrijvers in spe en kleine literairen. Dat klasje waarin je jezelf als leerkracht kan laten meestromen op de rivier van creativiteit die spontaan vanuit de kinderen komt, kind zijn tussen de kinderen. Dat klasje waarin alle kinderen mooi zijn. Dat klasje waarin alle kinderen nog een mama en papa hebben die samenwonen en die dan samen met hun kroost leuke boswandelingen maken. Dat klasje waarin kinderen geen leer- of ontwikkelingsstoornissen hebben en dus geen extra begeleiding nodig hebben. Dat klasje waarin alle kinderen thuis nog hebben geleerd beleefd te zijn. Dat klasje waarin kinderen humor hebben en respect hebben voor 'iemand die over boeken zal vertellen'.
Beste mevrouw De Vlieger, het is wel duidelijk wie van ons beide dagelijks bezig is met fictie en wie met werkelijkheid.
