Lavendel

Deze boomgaard, schreef ze, waar wij wandelden,
je vingers nodigden hier mijn hand,
onze voeten verzonken in uitwisbare sporen,
zoals het getijde minzaam glijdt over zand.

We kunnen een kamp bouwen hier, schreef ze,
morgen graven we herinneringen op,
ze mat met haar tenen doorheen het stof:
Sluit je ogen, voel waar ik jou verstop.

En als jij mijn Matt Berninger speelt,
zal ik jouw Kate Bush wel zijn,
laat ons dansen op het zingen van deze zonsondergang.

De nacht is zuiders warm, mijn lief, schreef ze,
er rest ons tijd om dit lavendelbestaan te leiden,
alle ga-nooit-meer-van-me-heen-nachten lang.

Dageraad

Laat me vasthouden
met mijn gebroken hart,
gebroken armen,
met mijn gebroken handen.
Laat me vasthouden.
Nog even.

Nog even jouw loslaten voelen.
Bij dageraad mogen de kaarsen uit.
Er liggen bloesemblaadjes op onze tafel.
Je glimlach wandelt door de tuin.
Nog even, dan laat ik de winter los.

Alcott

De bermen razen voorbij.
De trein staat stil
in de vertraging van zijn herinnering.
Bestemming vergeten.
Door de luidsprekers klinkt wat hij
nooit enkel in een liedje horen wou:
"Het laatste wat je van me vroeg,
is het eerste wat ik nu ga doen.
Geloof me als ik zeg:
ik hou nog steeds van jou."