Ze verzamelt, van betaalde liefde,
geschenken
waarmee ze zorgvuldig een plekje
bouwt
met net voldoende adem voor nog
net een extra dag, ze weet:
dit slagmetaal is lang geen goud.
Tijd verglijdt.
Haar dove oren horen geen warme
woorden.
Zij kan enkel nog dromen met de
ogen gesloten.
Zij kan enkel nog minnen met een lach
die breekt.
Zij herkent het spiegelgezicht in het raam niet meer,
als ze haar vergulde neonlicht ontsteekt.
Aan de onderzijde van vijverwater,
door golven vervormd,
ligt getemperd vertrouwen.
Niemand die zichzelf niet ziet.
Dit is waar eenzamen verdrinken,
diep in duister.
Het glas onder hun handen is koud.
Wees jij dan mijn warmte, droomt ze en
zij ontnevelen.
Hij doorziet haar
in de badkamerspiegel
terwijl zijn lichaam zich aan het hare
vast
houdt.
Ik
herinner mij momenten die
wij nooit hebben gehad:
hoe wij elkaar
lazen in het vallen
van avonden
dakterrassen hoog boven onze wereldstad,
in elkaars omhelzen gevangen:
je rug genesteld tegen mijn hart.
“Ik wil je nu niet aankijken,”
verdween je in mijn armen,
“ik geniet zo veel van het verlangen.”
Dat het zomer was en wij
nog fietsten, mijn hand lag onderaan je rug
de straat liep omhoog
dus duwde ik,
zachtjes,
ik wou ook niet te vlug
thuis zijn
en dat jij dan verder,
en ik jou
uitwuiven moeten zou.
We zaten onder dak maar
het voelde niet als zolder,
langs de hoge vensters werd
de maan langzaamaan
steeds voller
terwijl wij liedjes luisterden
beurt om beurt,
ik koos een voor jou, jij dan
een voor mij, in het schijnsel van het scherm gekleurd,
en we zongen,
zachtjes,
omdat er ook stilte was die niet mocht breken,
omdat we samen een stoel deelden,
even Siamese tweeling leken,
verweven op elkaars schoot,
in elkaars gespiegelde gebaren,
zoekend
om gevonden te worden
en toch al lang verloren waren.
