"Waarover schrijf je eigenlijk?", vraagt ze. Ik moffel mijn schriftje weg,"Over niets...". En daarmee heb ik niet gelogen. Het gaat over niets, over mijn niets, over alle mensen die ik zie die niets voor me betekenen. Net als de new-age mama, die nu naast me zit. Ze noemt zichzelf 'moeke' als ze tegen haar twee jaar oude dochtertje spreekt. Het kind, nu al ongemanierd, burpt luid, wat mama lijkt te appreciëren. De teva-sandalenmama begint met een artisanaal zakmes een appel te snijden. Ze probeert haar dochtertje aan het zingen te krijgen.
"Ook een stukje?" Ik kijk verschrikt op van mijn nota's. De oxfamhand reikt een stuk appel in mijn richting. "Dank u.", schud ik het hoofd. Geschrokken van zulke directe sociale uitnodiging. Het dochtertje is ondertussen aan het krijsen gegaan. Het is duidelijk dat moeke kiest voor waardeoverdracht gecentraliseerd rond vrijheid van het individu. Ze excuseert zich bij het kind wanneer ze vraagt om het wat stiller te doen. Duidelijk gedesillusioneerd door haar eigen conformisme. Ze maakt het goed door haar dochtertje te laten spelen met het mes.
Wat moet er van haar dochter worden? Ze wil vast dat haar dochter een vrije zelfstandige sterke vrouw wordt. Ik weet nu al dat het meisje zal opgroeien als een naief, wereldvreemd fairtrade feetje. Soms begrijp ik niet waarom mensen hun ogen zo sluiten. Moeke heeft nog veel werk. Jammer dat ze zo mooi is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten