Voor de eerste keer voel ik wat schroom wanneer ik begin te schrijven,... : het is druk in de trein. We zitten met z'n vieren ingesloten rond het kleine tafeltje. Tegenover me zit een oudere mevrouw, het lijkt een mama. Flink zit ze haar boterhammen op te eten. Ze heeft lieve ogen en staart uit het raam.
Rechts van me, en daar tegenover, zitten twee jonge blonde vrouwen. Allebei verscholen achter het schild van hun handtas. Ze zien er elkaars spiegelbeeld uit, verdoken, weggemoffeld in warme winterkleren. Ik weet niet van wie ik het meeste bang ben. De jongedames zien er niet uit alsof ze begrijpen waarom iemand zomaar schrijft. Ze zouden me een vreemde oude man kunnen vinden. De mama tegenover me daarentegen ziet er belezen uit. Ik kan me nu al voorstellen hoe ze zou glimlachen naar mijn jeugdige naïviteit waarmee ik naarstig mezelf probeer te overtuigen dat ik met mijn prozaïsch gewauwel een verdoken talent probeer te voeden.
Plots wisselen ze van rol. De mevrouw neemt haar gsm en begint intens te sms'en, de blondine naast me kijkt nu op haar beurt dromerig naar buiten. Misschien heeft geen van deze dames maar zelfs gemerkt dat ik hier zat. Ik ga meteen op hun tenen staan als ik uitstap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten