Er zijn op televisie een aantal 'helderzienden' de politieke toekomst van ons land aan het voorspellen. Het enige hulpmiddel dat ze daarvoor kregen van het bijdehandse productieteam, zijn de foto's van respectievelijk Elio Di Rupo en Bart DeWever. Al snel komen de pendelaars en kaartlezers tot hun eerste mysterieuze conclusies. Over Elio Di Rupo wagen ze zich aan stoute voorspellingen als: "Deze man gaat het niet makkelijk hebben dit jaar...". De pendelaar meent zijn hypnotisch gezwengel zelfs wat extra legitimiteit te moeten toekennen met de woorden "... en met dit economisch klimaat!". Zo is het natuurlijk niet moeilijk, iedereen kan een resem waarschijnlijkheden afhaspelen terwijl ze gebogen over zij het een pak kaarten, een rest theeblaadjes, een opengesneden konijn, een verbrand stuk icoon, een CD van Jo Vally of de resten van de afhaalpizza van gisterenavond, zitten te gissen of Bart De Wever nog een rol van betekenis zal spelen in de regionale en/of federale politiek. Het is een sterk staaltje non-televisie. Eén van de kaartlegsters, die nota bene een pak speelkaarten gebruikt, waagt zich aan de voorspelling: "Ik denk niet dat deze twee heren ooit vrienden worden", terwijl ze zich fronsend buigt over de portretten van Di Rupo en DeWever. "Het is alsof er een breuk tussen deze twee loopt.", vervolgt ze.
Een breuk loopt er zeker en het is niet tussen de twee, bovendien weinig flatterende, foto's van onze heren politici. De breuk waarvan sprake ligt meer waarschijnlijk in de hersenpan van deze aardige mevrouw, of de meneer die met zijn pendel net nog zo fraai plaatsnam aan de eettafel, voor de kast die hij erfde van zijn groottante Marja. ("Ze had het zo gewild", althans volgens de pendel!) Of nog, is er een breuk in de kijkcijfergeilheid van de productiehuizen, die op zoek naar de volgende vorm van marginaliteit ongegeneerd de lens binnenduwen bij iedereen die op zoek is naar zijn 'fifteen minutes of fame'. En helaas kan 'lens binnnenduwen' tegenwoordig niet vanzelfsprekend figuurlijk worden geïnterpreteerd.
Het televisielandschap wordt bevolkt door mensen die vinden dat hun partner andere kleren nodig heeft, vrouwen die vinden dat hun man een nietsnut is en dat de hele samenleving daarvan moet getuige zijn, door doorsnee zwaarlijvige tienermeisjes die denken dat ze een ster zijn, door mensen die onder het mom van bij elkaar te gaan eten enkel in elkaars ondergoedla willen snuffelen, door mensen die met een zelfvoldane glimlach vertellen dat hun dochter - met syndroom van Down- altijd al een fan was van Frank Dingenen, door zelfuitgeroepen zangtalenten, chef-koks en sexsymbolen. Hoe minder gecultiveerd je bent, hoe groter de kans dat jij de volgende hit zal zijn. En we staan nog maar aan het begin van wat deze parishiltongeneratie voor ons in petto heeft. Ignorance is bliss...
Gefrustreerd zap ik naar een ander kanaal, waar een of andere dorpsschoolonderwijzer blijkbaar al twee minuten op zoek is naar een achtletterwoord waarvan er al zeven letters in beeld staan. Ik weiger om mezelf intellectueel te noemen, maar ik dacht dat met de tip 'sprookjes' de letters - ervhaln- toch makkelijk tot 'verhalen' zijn te herschrijven. Fifteen minutes of fame, wat het ook kost.
"I don't need to sell my soul, he's already in me. I wanna be adored" (Stone Roses)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten