De koude snijdt in mijn gezicht als ik van de trein op het perron stap. Het is al donker en er wacht me nog de wandeltocht naar huis. Ik ben wel iets vroeger dan ik had voorzien dankzij zo'n spitsuurtrein. Dat is bovendien de verklaring voor de massa mensen die in een mum van tijd over het perron stroomt. Bovenaan de trappen naar de tunnel onder de sporen, vormt zich een kluwen van gehaaste pendelaars. Een wat oudere mevrouw duwt me onhandig wat opzij om een plaatsje te winnen. In een flits bedenk ik dat ik haar nu met een flinke duw, samen met een tiental andere mensen in chaotische valpartij naar beneden zou kunnen doen duikelen. In mijn hoofd zie ik al de paniek waarmee mensen onderaan de trappartij beginnen gillen wanneer ze worden bedolven onder de massa tuimelende mensen. Ik schrik als ik mezelf in alle ernst hoor denken: "Snel, bedenk een reden om haar nu niet te duwen", en merk dat ik mezelf al heb schrap gezet om een flinke por te geven.
Net dan overstemt de muziek uit mijn mp3-speler weer het hele gewoel: de openingsakkoorden van "This thing called life" van U.N.O.S. zetten luid aan. Alsof ik een wekker heb die mij wakker maakt wanneer ik al wakker was. En eenmaal de muziek helemaal is doorgedrongen wandel ik plots helemaal alleen het station uit. De vreemde combinatie van de stem van Richard Ashcroft en de vrieskou buiten, heeft me in een soort van cocon gehuld. Er loopt nu zelfs niemand meer door de straten.
"Oh you got the words when I'm feeling low, like a skimming stone, like a rainbow".
Het zou niet eens mijn fout zijn geweest als ze allen van de trap waren gevallen. Als mensen vervelend willen doen, daar kan ik niets aan doen.
Regel2: Het is nooit onze fout:
Regel2: Het is nooit onze fout:
Ik kan er niets aan doen dat mensen illusies hebben, dat is niet mijn fout. Het is niet mijn fout dat mensen zichzelf niet in de hand hebben. Ik kan er niets aan doen dat mensen naïef zijn.
"You don't have to swim with the tide, swim against the tide, just find some hand to hold..."
Het is niet mijn fout dat mensen bang zijn om alleen te zijn. Dat mensen verkrampen als je dichtbij komt, dat is niet mijn fout. Als er mensen twijfelen aan wie ze zelf zijn, daar heb ik niets mee te maken.
"I want to rewind the tape, turn off the clocks, this is life now, undo my locks"
Dat mensen mij nodig hebben als ik er niet ben, dat is niet mijn fout. Dat mensen me niet nodig hebben als ik er wel ben, dat is ook niet mijn fout. Ik spreek niet voor anderen, dat moeten ze zelf maar leren. Dat mensen mij niet leuk vinden, dat is niet mijn fout.
"Let's do this thing called life... Let's try..."
De hele stad lijkt leeg ondertussen. Zonder dat ik het goed en wel besef, heb ik bijna het hele eind al afgelegd. Thuis is er nog niemand. De kat zat wel aan de achterdeur zitten wachten. Terwijl ik de deur open, bedenk ik met een flauwe glimlach dat ik vandaag een man heb gezien die een doos tegen zijn gezicht aanhield. Zo, in het midden van de straat. Mensen die dozen tegen hun gezicht aanduwen, dat is niet mijn fout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten