Wachtkamer

Het is dinsdagmiddag, half vier. Ik zit in de wagen een boek te lezen. Dat is niet zo vreemd aangezien ik het komende half uur nergens heen kan. Ik heb net mijn meisjes afgezet voor de zwemles en er is bij dit privébad geen cafetaria waar ik mij bij de andere wachtende mama’s of papa’s kan voegen. Omdat de zwemles in Rillaar doorgaat, ontbreekt het me ook aan voldoende tijd om even heen en weer te rijden tijdens de dertig minuten dat mijn meisjes aan het plonsen zijn. Ik heb hen trouwens de geruststellende belofte gemaakt: “Papa, zit hier gewoon buiten in de auto he.”

Dus heb ik mezelf voorgenomen om eindelijk de laatste 70 bladzijden van de Lebowtiz Reader te lezen. Ik heb de bestuurdersstoel helemaal achteruit geschoven en maak het mij met gestrekte benen wat gemakkelijk. De radio speelt liedjes vanop mijn usb-drive. De lucht hangt somber over de velden van de rurale middle-of-nowhereplek waar het bad verscholen ligt. Op de voorruit vallen de eerste regendruppels al. Het is nog niet anders geweest deze zomer. Maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Ik zit goed. Op de radio fluistert Lana een van haar melancholische liefdesverzuchtingen. Let me shine like a diamond. Let me be who I'm meant to be. Het past bij het plaatje. Prima soundtrack voor deze desolate middag.
Lebowitz ontleedt ondertussen John Keats’ statement: “A thing of beauty is a joy forever”. Eeuwig plezier is voor Fran te archaïsch, aangezien we in een tijd leven waarin 90% van onze weekends al lang genoeg duren. Ze slaat moeiteloos de brug naar Oscar Wilde’s “Each man kills the thing he loves.”. Heel begrijpelijk, zo meent mevrouw Lebowitz, wanneer men hem wijsmaakte dat het hem eeuwig plezier zou opleveren. Ik ben grote fan van haar ongegeneerde cynisme. De regenbui ontwaakt nu echt en voegt een gezellig getrommel toe aan mijn wachtkamer.
There is nothing I can do. But steal the moon. And nothing made you want me better. Hannah Reid, van London Grammar, heeft de ambiance van het moment perfect aangevoeld. Do you really understand?, porseleint ze door de boxen.

Ik geniet van de inversie van de tristesse van het tafereel. Die man daar in zijn auto, in de regen, op die veldweg … zie hem daar nu zitten. Maar ik glimlach. Ik zit hier goed. Goed boek. Mijn eigen playlist. Mijn meisjes die een tiental meter verderop met veel plezier hun zwemtalent vormgeven, wetend dat papa vlakbij op hen wacht. De romantiek van regengeroffel. Ik ben waar ik moet zijn.

Ondertussen is Fran Lebowitz van leer getrokken tegen de gewoonte van mensen om huisdieren te houden. Een vreselijke hobby die volgens haar niet thuishoort in onze stedelijke omgevingen. Honden nog het minst van al. Voor de eenzame mensen en de blinden voor wie een hond levensreddend zouden zijn, heeft ze een betere oplossing: “Let the lonely lead the blind.” Gezelschap voor de ene en ‘a sense of direction’ voor de ander, zonder dat volwassen mensen zich nog moeten verlagen om een dier aan te spreken op een toon die volgens haar is weggelegd voor bejaarde clerici. Het is een mooie metafoor voor hoe wij onze zorg en bezorgdheid zo makkelijk uitbesteden en zo steeds verder aliëneren van elkaar. Ik grijns bij het idee dat Fran New York omtovert in een stad waar elke blinde aan de arm loopt van iemand die anders geen gezelschap zou hebben. Niet uit filantropie, maar gewoon om de stad hondenvrij te maken.

Come sail your ships around me, and burn your bridges down. We make a little history, baby, every time you come around. Het is de diepe stem van Nick Cave die de laatste vijf minuten van mijn papapauze van een tapijtje voorziet, hier aan de droge zijde van de zwemles. Maar het wordt stilaan tijd om de zwoele gezelligheid op te zoeken van een veel te kleine omkleedcabine om mijn twee uitgelaten schaterende, doorweekt taterende popjes in hun kleren te strijden.

Als we opnieuw in de auto stappen, krijg ik een trap in mijn rug: “Waarom staat je stoel zo ver naar achter?” Ik glimlach, schuif mijn stoel vooruit en start de wagen. De muziek springt op. “Papa? Zet je onze liedjes op?” “Alright!” roep ik. Just Dance van Lady Gaga trapt het feestje af. Rillaar schrikt even op uit haar zomermiddagdutje.