Bestaat er zoiets als de ware liefde? Is er een prins op het witte paard?
Dat is de "hamvraag" die vandaag wordt losgelaten op de luisteraars van Studio Brussel. Ik hou me al vast voor de reacties. Waarschijnlijk omdat de demografie van StuBru ondertussen gemiddeld 20 jaar jonger is dan ik ben. En eigenlijk zou het me niet verbazen als de jeugd zelfs die illusie is kwijtgeraakt. Elke dag merk ik hoe jongeren weigeren om zich ter verantwoording te laten roepen voor waarden en idealen van de archaïsche generatie van hun ouders en, voor hetzelfde geld, van alle opiniemakers in de media.
Daarmee wil ik echter niet zeggen dat het gedaan is met het liefdesleven van de jeugd, integendeel. Ze lijken veel vaker verliefd dan wij dat waren, ze opereren in brede sociale netwerken waar woorden als 'relatiestatus' en 'sexting' van levensbelang zijn. Jongeren van vandaag hebben 'relaties', wij hadden gewoon 'een lief'. Met alle gevolgen vandien. Het liefdesverdriet lijkt hartsverscheurender en wordt uitgeschreeuwd onder een massa 'likes' van bff's die de pijn maar al te goed kennen. Echte vechtscheidingen vinden plaats op de speelplaatsen en stadspleinen. Operatoren zien piekmomenten wanneer het nieuws zich verspreid dat element X betrapt werd met element Y zonder dat element Z daarvan wist! Ze beloven eeuwige trouw aan vriendjes die de juiste sneakers dragen of aan die blonde queen bee van de speelplaats. Zeker tot aan de volgende vakantie! Ik ben ondertussen op de leeftijd dat ik het schattig vind om naar te kijken: pubers die zo ernstig experimenteren met kalverliefde.
Maar over liefde vind ik het moeilijk uitspraken doen. Ik leer namelijk net aan diezelfde jongeren hoe cultuurgebonden de ideeën van relaties, partnerschap en liefde zijn. We zoeken naar een soulmate binnen de afgelijnde werkelijkheid van onze eigen leefwereld. We kijken rondom ons naar alle potentiële partners waarbij we in de eerste plaats blijkbaar instinctief aantrekkelijkheid afmeten, in een onderbewust proces dat de voortplanting moet garanderen. Zolang je niet iedereen hebt ontmoet kan je geen selectie voor 'de ware' beginnen maken. We 'settelen' met andere woorden voor diegene die het dichtst in de buurt komt van onze criteria. En toch...
Liefde is zowat het enige wat mensen universeel herkennen. Nergens zijn zoveel liedjes over gezongen, gedichten over geschreven, oorlogen voor gevoerd en hindernissen voor overwonnen. We zijn nog steeds bereid om de draak te verslaan om het hart te winnen van de prinses in ons sprookje. Niemand stelt zich vragen over het monogame concept dat we de mens hebben toegedicht, van zodra je de 'ene' hebt gevonden. En al eeuwenlang institutionaliseren we die unieke verbintenis, zij het burgerlijk, religieus of spiritueel. We hebben hem/haar gevonden en de hele wereld mag het weten. We bouwen een taal op met een idioom gebouwd rond de abstractie van de liefde. Beeldspraak is nergens anders zo creatief. We eten en drinken liefde. We wonen in liefde en overnachten er, dicht tegen elkaar aan gekropen. Alles wat we doen wordt afgemeten in de liefde die het ons kost of opbrengt. Niets is zo vervullend als graag gezien worden: "The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return." En toch...
Liefde is ook sprookjes en illusies. Liefde is ook dromen en ontwaken. Liefde is verwerven en verliezen. Liefde is compromis en conflict. Liefde is wederzijds toegeven dat we tot elkaar zijn veroordeeld. Levenslang. En toch...
Never let me go - Never let me go
Geen opmerkingen:
Een reactie posten