Je kan er vandaag niet omheen. Op de radio, in de krant en overal op de twitter-tijdlijn. Het is vandaag "Blue Monday"; statistisch gezien de meest deprimerende dag van het jaar. Ik had vanochtend nochtans niet die indruk. Het is maandag, tot daar aan toe. Maar maandag is de dag dat ik pas 's middags op het werk wordt verwacht. Ik ben mooi op tijd opgestaan, tasje koffie erbij en de krant lezen, terwijl het huis baadt in het licht dat door het feeërieke sneeuwtafereel buiten wordt weerkaatst.
Nu van de berichtgeving in de krant word je niet meteen gelukkig en de radio doet veel te hard zijn best om irritant opgewekte liedjes te draaien. Niemand wordt echt gelukkiger van Bobby McFerrin.
Ook de lekker warme koffie wreekt zich wanneer mijn maag signalen stuurt dat die buikgriep nu elk moment echt kan doorbreken. Geen leuk vooruitzicht; zo met buikkrampen voor de klas staan. Maar een halve dag werken, maar wel met een tijdbom in je onderbuik.
En dan dat sprookjesachtige witte tapijt buiten. Het ziet er koud uit. De mensen die aan het raam voorbij lopen, zitten weggeduffeld in dikke sjaals en hoge kragen. Gelukkig zien ze er inderdaad niet uit. Ver moet ik niet wandelen strakjes, ... gewoon tot aan het station. Vorige week is wel al gebleken dat de vrieskou elke dag voor vertragingen had gezorgd. Dus een minimum aan onderkoeling in de vrieskou op het perron zal ik alvast incalculeren. Argh..., ik ben vrijdag mijn muts en handschoenen op school vergeten... zucht.
Ik heb al geen zin meer om de deur uit te gaan. Blue Monday, misschien moet ik even naar de radio tweeten dat ik een leuk deuntje kan gebruiken. Naar de school bellen: "Sorry, het is Blue Monday. Laten we het zekere voor het onzekere nemen." Soepje opzetten en onder een dekentje voor de televisie kruipen. Gisteren "Het uur van de Prutster" opgenomen. Dat wordt lachen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten