Zero Fucks Given

Blijkbaar is de Dalai Lama vandaag jarig. Dat zag ik plots passeren op de Facebook timeline van mijn kleurrijke en eigenzinnige nicht. Er stond een foto bij van de immer glimlachende man met de quote: “My religion is very simple. My religion is kindness.” Voor zo lang dat er religieuze en spirituele dogma’s doorheen de globale culturele geschiedenis zitten geweven, is het predikaat “very simple” hier naar mijn aanvoelen niet misplaatst. Wees aardig. Klaar. Mooi toch.

Geen paniek, lieve lezers. Ik ga hier niet van wal steken over mijn ontluikende Boeddhistische tendensen of hervonden geloof in de deugdzaamheid van de mens. Sorry, meneer Bregman, u zal nog wat meer boeken moeten schrijven. Ik ga jullie geen ‘namasté’ toewensen als ik zo meteen klaar ben met schrijven. Aan mijn guitige collega Frans: hou alvast op met uw chakra’s te herschikken om mij een kosmische zonnewelkom te heten. Er zit geen reïncarnatie van deze geaarde humanist aan te komen. Ik ben geen spiritueel wezen. Ik ben een hopeloze romanticus. “Every soul yearns for kindness”, vertelt guru Fry. Het smachten van de ziel naar zachtheid en aardigheid.

Ik beroemde mij er tot recent nog op om een trotse cynicus te zijn. Een kritische geest die zelfzeker en ongegeneerd de heilige huisjes provoceert. Ni dieu, ni maître. Angry young man. Adept van de gekunstelde ‘young one’ Rick, de anarchist die boos is op de wereld. Ik heb die cynicus niet verloochend, maar ik ondervind wel dat ik hem steeds minder energie toesta. Ik sta tegenwoordig met veel verbazing te kijken naar de fulminerende polariserende gemeenschap die letterlijk overal hun zeg over moeten doen. Een schreeuwwedstrijd voor wie het meest vilein kan zijn. De online-platformen zijn ongeëvenaarde broeihaarden van negativisme geworden. Pijn doen om pijn te doen. We lezen een half stuk tekst, kiezen er een random zin uit en bestoken die dan met onze eigen waarheid. Ik hoop dat ik me er nooit op die manier aan schuldig maakte. Het trollen. Het wegnemen van mensen hun plezier. Tonen hoe onaardig ik kan zijn. De smachtende zielen vertrappen.

Steeds vaker voel ik de reflex om weg te wandelen van een situatie, het wegscrollen van een bericht, het negeren van een discussie, omdat, hoewel ik er een uitgesproken mening over heb, het me de energie niet waard is. Misschien is het gewoon door ouder te worden? Misschien is het omdat ik aan mijn kinderen wil tonen dat ze mogen smachten naar aardigheid? Misschien is het omdat ik mijn lesje geleerd heb? Dat ik, terwijl ik dacht egoïstisch en cynisch te zijn, ondertussen zelf ben ingehaald door getuige te zijn geweest van de intrinsieke pure slechtheid en opportunisme van de mens. Elk van die factoren leren je een soort van nederigheid en bescheidenheid. Dat betekent niet dat je jezelf plots moet gaan wegcijferen of miskennen ten opzichte van anderen, maar choose your battles. Kijk wat er echt waard is om voor te vechten. Kijk wat er een impact heeft op jouw leven. Wat kan het jou nu schelen of de mevrouw aan de kassa van de Carrefour een hoofddoek draagt? Hoe is jouw dag daar slechter door? Wat kan het jou schelen dat er in jouw lokale zwembad een moment is dat alleen vrouwen rustig mogen komen zwemmen, als je zelf al in jaren niet meer in je zwembroek bent gezien?  Hoe is jouw dag daar slechter door? Wat kan het jou schelen dat je op de trein gevraagd wordt om even je masker op te zetten? Rijdt de trein daardoor minder snel? Of slaat die plots jouw bestemming over? Het is de energie niet waard om overal boos over te zijn. Fuck it. Dat is mijn neo-boeddhistische dogma. Fuck it. Wat kan het mij schelen? Bevalt iets me niet? Fuck it. Wegwandelen. Ik laat het mijn dag niet verknoeien. Staat er iemand iets dwaas te verkondigen? Fuck it. Ik hoef er niet bij te gaan staan luisteren. Schrijft er een of andere ignoramus een compleet misplaatste opmerking bij een van mijn posts? Fuck it. Doorscrollen en het is weer weg. Energie en tijd zijn eindige bronnen in onze tijdelijke menselijkheid. Spendeer ze aan mensen die het wel waard zijn. Aan de mensen die wél deel uitmaken van hoe je dag loopt. Investeer je meest kostbare goed, tijd en energie aan mensen naar wie jouw ziel zo smacht. Al de rest is tijdelijk. Al de rest is vergankelijk. 

 

Jaren geleden kreeg ik voor mijn verjaardag het boek “The Subtle Art of not Giving a Fuck” van Mark Manson cadeau. Een leidraad om doorheen het leven te wandelen, zero fucks given. Ik las het op vakantie, aan het zwembad, op een namiddag uit en besloot: ‘Ja, dat wist ik al allemaal.’ De populariteit van het boek getuigt weliswaar wel van de nood die vele mensen beginnen voelen om weg te stappen van de opgeklopte meningmaatschappij waarin we verdwaald zijn. Ik heb het boek ook uitgeleend aan iemand, maar ben vergeten wie de sympathieke ontlener was. Breng het gerust terug en kies maar een volgend boek uit mijn bibliotheek. Gewoon, voor de aardigheid.

Twee weken geleden, ik wandelde door de stad, hield ik mijn pas in bij een oude man die zich op straat stond druk te maken. Het portier van zijn wagen stond nog open. Hij stond bij de voorruit van de auto die achter de zijne stond geparkeerd en riep boos tegen een onzichtbare vijand: “Je moet een parkeerkaart hebben om hier te mogen staan!” Zijn vrouw probeerde zich ondertussen uit de wagen te hijsen, beide handen geklemd rond het chassis van hun voertuig. Zij reageerde zelfs niet meer. Haar verslagen blik sprak boekdelen. Die oude man mogen we nooit worden. Hij had zijn parkeerkaart. Hij had zijn parkeerplaats. Er was niets om zijn dag te verpesten en toch zo boos zijn omdat iemand anders zichzelf de vrijheid aanmeet om een boete te riskeren. Waarom toch? Fuck it. Glimlach als je straks merkt dat hij een boete heeft. Karma legt grote eieren. Of glimlach als je straks merkt dat hij geen boete heeft.  Gewoon, voor de aardigheid. Good for him. En help oma even uit de auto.

Voor ik dit bericht postte, scrolde ik nog eens door mijn online-platformen. Op een of andere manier toch meewarig dat ik mijn pleit al gauw in mijn gezicht zou krijgen geduwd door snelle knip- en plakkers die weer gerechtigheid zouden zien in mijn eigen momenten van zwakte. Ik heb er eentje gevonden. Aan het adres van Kylian Mbappé, en ineens aan elke onwetende Fransman: “Good Riddance!” staat er op mijn Twittertijdlijn. Maar zeg nu zelf. Aardig? Neen. Terecht? Absoluut.