… en plots begon ze te dansen. Zo maar. Voor het abstracte groene vijfluik van Vincent Geyskens, in de gigantische zaal 1K van museum M in Leuven. Op haar zus en mijzelf na, is de grote witte ruimte verlaten. Het regenweer van de afgelopen week, heeft ons naar binnenactiviteiten verbannen en zo verzeilden we vanmiddag in Leuven. Het opdrachtenbundeltje geeft aan dat je bij elk paneel van het betreffende vijfluik een beweging kan zien. Ik lees de tekst luidop voor vanop een klein krukje in het midden van de zaal. De zus staat naast mij in het bundeltje te kijken. Olivia is voor het eerste paneel van het werk blijven staan. Helemaal rechts. Een muntgroen veld omkaderd met zware zwarte vegen. Ze bestudeert het paneel. Niet met een maatschappelijk kritische kunsthistorische blik, maar ze is op zoek naar de beweging. En dan gebeurt er iets wonderlijks. Met haar ledematen begint ze de lijnen in het werk te kopiëren. Armen en benen. Haar blik gefixeerd op de abstracte velden voor haar neus. Van zodra ze in haar perceptie de beweging te pakken heeft, verhuist ze naar het volgende van de vijf panelen.
Ik weet niet welke emotie mij op dat moment meest overmeestert. Blijdschap. Bewondering. Ontroering. Trots. Melancholie. Ze stormen allemaal tegelijk door mijn lijf. Zo eenvoudig kan verwondering zijn. Een kind van zes jaar dat abstracte kunst een lichaam geeft. Armen en benen geeft. Beweging geeft. Ik kan me niet indenken welke vertaling er van het paneel, via haar blik en perceptie, naar haar lijf gaat, … maar het klopt. Wat ze doet. Paneel per paneel. Ik zie het. Maar niet hoe ze het doet. Ik hoor niet wat Geyskens haar toefluistert. Ik zie niet wat zij ziet. Maar dat moet niet. Daarom is het zo prachtig.
Trix fluistert me toe: “Je moet haar filmen, papa.” Ook zij ziet het. Ze weet dat ze moet fluisteren. Haar zus niet onderbreken in haar concentratie of erger nog, haar laten opschrikken met het idee dat ze gefilmd zou worden. Maar Trix ziet dat het mooi is. Ze wil het op beeld. Over mijn schouder merk ik dat ook een van de zaalwachters de ruimte is binnen gekomen. Ze staat breed glimlachend het tafereel in zich op te nemen. Olivia danst verder. Met haar knalgele regenjas onder haar vuurrode golfje gebonden, voor de felgroene accenten van het kunstwerk. Als kolkende regenbooglijnen op een grote zeepbel. Van paneel 2, naar 3, naar 4 ….
Als ze bij paneel vijf, ondersteboven, gestrekt been omhoog, haar choreografie afrondt, ploft ze neer en draait ze zich glimlachend naar me toe. De focus van de smartphonecamera doet haar rechtveren en ze haast zich uit het shot. Als we ons naar de volgende ruimte begeven zeg ik: “Dat was heel knap, Olivia. High Five!” Ze geeft me guitig lachend vanachter haar stralende grote ogen een flinke pets op mijn uitgestoken hand en huppelt naar zaal 1M. Mijn hele dag is gemaakt. Laat het maar regenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten