Rommelige restanten

Het is tijd om te kuisen. Er liggen pluizen op de grond. Sommigen groot genoeg om gewoon met de hand te worden opgeraapt. Het ziet er alvast weer wat properder uit als ik ze wegneem. Dat stelt het zeulen met de stofzuiger weer voor een paar dagen uit. De honderden boeken in de woonkamer verzamelen stof. Romantisch. Zoals in oude films, waar eerst het stof van een boek geblazen wordt voor het haar wonderlijke waarheden onthult. Op mijn werktafel liggen betalingen en herinneringen aan diezelfde betalingen. Het zou me letterlijk 6 minuten kosten om even de bank-app te openen en het altesamen in orde te brengen. Maar het lijkt allemaal niet zo heel dringend. Het is zo meta. Boetes om boetes te betalen. Er liggen her en der door de woonkamer stukken papier verspreid, elk met hun eigen schrijfstok er bij. Losse verzen, kattebelletjes, to-dolijstjes, ideeën en rommelige restanten van het schooljaar. De platenspeler, de gitaren, de piano … staan geduldig te wachten om beroerd te worden. Het zijn prachtstukken. Elk van hen. Maar ook vanmorgen heeft Radio 1 weer de strijd gewonnen om de stilte te mogen vullen. De zender kraakt als ik de espressomachine aanzet. Geen erg. Een of andere Olympische coach vertelde in te veel detail hoe hij zich zal bekommeren over de jongste der Belgische atleten. Ik voel me niet aangesproken. De ruis zorgt voor mijn koffie. De kop is net vol als Malle Babbe wordt ingemixt om het interview af te ronden. “Lekker stuk, malle meid, lekker dier van plezier. (…) Een zoen op je mond. Malle Babbe je lekkere kont.” Niet erg woke allemaal, maar dat zal Radio 1 zo meteen wel opvangen met een kleine disclaimer. De afwas staat in mijn dode hoek. De koel- en proviandkast zijn testsites voor vervaldata. Maar het deert niet. Op blote voeten over de tapijtjes en houten vloer, naar de zetel. Het is zondagochtend. Misschien eens kijken of ik een leuk filmpje vind. Of misschien gewoon wat schrijven eerst. Bjorn Soenens zegt ‘Dank u.” op de radio en Nelly Furtado begint All Good Things te zingen. De film zal nog minstens 3 minuutjes moeten wachten. Mijn tenen dansen in het zachte tapijt bij de haard. Koffie in de hand. Op zoek naar de laptop. Beetje schrijven. Dit bijvoorbeeld.

 

Honestly, what will become of me? Don't like reality. It's way too clear to me. But, really, life is dandy. We are what we don’t see. We miss everything daydreaming.
Traveling, I only stop at exits. Wondering if I'll stay (stay). Young and restless. Living this way, I stress less. I want to pull away when the dream dies. The pain sets in, and I don’t cry. I only feel gravity, and I wonder why. 

(All good things – N. Furtado)