Het is vrijdagochtend, ongeveer 08u00 's ochtends wanneer de wekker afgaat. Het duurt slechts enkele tellen vootdat ik besef waarom ik de wekker had gezet. Na een kwartiertje ben ik dan ook klaar om te vertrekken. Nog wat suf trek ik de hotelkamerdeur achter me dicht met enkel mijn mp3-speler en mijn metroticket bij me. Ik wandel 51st omhoog tot bij Lexington Av. en kies zorgvuldig mijn soundtrack uit voor mijn tripje naar 86th street. In de drukke metro laat ik Florence nog eens iedereen overstemmen, opgenomen in de pendeldrukte van de ochtend in de miljoenenstroom die in de ondergrondse aders van New York stroomt. Bij 86th street stap ik af en zet ik mijn weg voort naar mijn doel: het Jacqueline Onassis Reservoir in het midden van Central Park. En hoewel de stad al bruist van het leven voel je aan alles dat de dag nog goed moet beginnen.
Voor mij ligt alvast mijn eerste uitdaging van de dag: samen met een honderdtal andere liefhebbers, een aantal rondjes lopen op de 'running track' die de hele omtrek van het meer volgt. Met kinderlijk enthousiasme zet ik me aan de eerste tiental meter en loop al springend over de plassen die de storm van de voorbije nacht heeft achtergelaten. Iedereen loopt in dezelfde richting. In een stad waar elke dag tien miljoen mensen komen, heb je nu eenmaal dat soort regeltjes nodig.
Aan de noordzijde van het meer buigt het looppad mee met de kromming van het enorme reservoir. En dan gebeurt het... vanuit mijn ooghoek zie ik over de bomen en het meer, de skyline van Manhattan opduiken. Het lopen gaat plots veel makkelijker en naarmate ik verder loop, draait het pad meer en meer in de richting van Central Park South. Over de hele breedte van het park strekt het legendarische panorama zich nu uit. Van de Citicorp tower in het oosten, via de Chrysler, Empire State, Rockefeller GE, Bank of America en 4 Times Square helemaal tot aan de trotse tweelingtorens van het Time Warner Center in het westen van de stad. De hele terugweg langs de linkerzijde van het meer lijkt veel sneller te gaan en ik start tevreden aan mijn tweede ronde.
Het is pas tijdens die tweede ronde dat ik oog krijg voor mijn medelopers. Zoals het deze smeltkroes betaamt is ook dit gezelschap een bont allegaartje. Ik word voorbijgelopen door atletische zwarte jongens met ontbloot bovenlijf en afgetrainde jongedames in ontzettend strakke loopoutfits, en loop zelf voorbij aan puffende zwaarlijvige mannen met een roodaangelopen gezicht, snelwandelende uptowndames in assorti sportmerken en anorextische oma's die al schuifelend nog wat extra kilo's kwijtspelen. 'Thanks man!', lach ik vriendelijk naar de parkmedewerkers die als eerste taak van de dag de plassen aan het wegborstelen zijn van het loopparcours. 'No problem, you're welcome!'.
Tussen de muziek door hoor ik de ritmische cadans van mijn passen in het grind en ook deze keer geeft het verbluffende uitzicht op de stad me extra adem. Tijdens het lopen ben ik ook nog getuige van een aantal agenten van de NYPD die een 'crime scene' aan het fotograferen zijn, maar ik loop gewoon door alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Ondertussen is ook de zon vanachter de wolken gekomen en de temperatuur stijgt nu snel. Op mijn loopprogramma wordt aangekondigd dat de ochtendtraining er bijna opzit. Na twee rondjes, samen iets meer dan vijf kilometer, mag ik ophouden.
Op zich geen bijzondere prestatie, vijf kilometer lopen, maar dit was geen conditietraining, dit was geen ochtendgymnastiek, dit was geen opgelegde oefening... Ik had gerust willen blijven lopen, ongeacht de temperatuur, ongeacht mijn conditie, ongeacht het strikte trainingsschema. Hier wil je altijd blijven lopen. In de grote long van de meeste levende stad ter wereld. Daar vind je de zuurstof niet via de lucht die je inademt, maar in de beelden die je opvangt. Hier blik ik ongetwijfeld nog vaak op terug, niet om op te scheppen over die 5 km, daar is niets aan,... Hieraan denk ik terug als ik alleen ben, aan hoe relatief tijd en ruimte zijn. Aan hoe 30 minuten lopen een eeuwigheid leek die in een paar tellen voorbij was. Aan hoe een looppad van grind leek te lopen over een universeel toneel, met een decor en figuranten die aan je eigen fantasie lijken te zijn ontsproten. Nergens anders vind je deze plek. Volgende keer loop ik beslist een rondje meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten