Ik zit op de grond in een donkere woonkamer en staar door de grote vensters naar buiten. Ik heb met opzet alle lichten uit gelaten. De kat zit naast me en kijkt met grote ogen mee. Het schemert. In de tuin ligt een dik tapijt verse sneeuw. En het sneeuwt nog steeds. Omdat het binnen donker is, lijkt het of de sneeuw licht geeft en tegen de grijze hemel dwarrelen ontelbare vlokken naar beneden. Allemaal op weg naar mijn kleine achtertuin.
Er straalt een onzegbare rust uit het hele tafereel. Alsof de sneeuw alles heeft toegedekt, alles wat even mocht verdwijnen, ligt nu verborgen. Het hele leven buiten vertraagt. Het is Leonard-Cohenweer. Zo'n uitzicht waarvoor je gedichten nodig hebt om te omschrijven wat je ziet. Een uitzicht dat je met moeite met anderen wil delen. Misschien, samen onder één deken en niets zeggen.
Voorlopig doet de kat het prima, dicht tegen me aan en stoïcijns voor zich uit starend. Het stoort me niet dat hij niet antwoordt als ik hem vraag of hij het ook mooi vindt. Ik zie aan zijn onverstoorbare blik dat hij het geweldig vindt. Net als ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten