Men vertelde verhalen; mensen
meenden haar ooit te hebben herkend
of wisten dat van anderen,
maar toen hun woorden doofden
werd zij geleden pijn,
als door tijd gesneden scheuren
in eeuw-oud perkament
Als ingebeeld, vervaagde ze,
werd glasgordijn. Waar zij had geleefd
hing bittere lucht van verlatenheid en eenzaam betrachten
om ongebonden gelukkig zijn.
sprak zij met zichzelf over mij,
als uit vorig of volgend bestaan gewaar.
Ze dwaalde.
Bleef blind.
Wij waren in dit leven al geesten voor elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten