Muze

Wispelturiger dan de nieuwe maan,
zie ik haar vechten, als ze
in mijn oude gedichten gaat staan
uit heimwee naar
hoe zij zich liet knechten door
het strelen van een ganzenveer.
Haar verlangen brandt, maar haar durf
laat zich opnieuw bevriezen
in dit harde winterweer.

Vooruit.  – ik daag je uit –
Ik heb de deur reeds opengezet.

Zoek mij op voor de dag begint. Aanschouw
dit voor jou bekende bed. Stap
met je getraliede lichaam
door die witzwartspiegel heen
en laat je aan handen en voeten binden.
Breek de ketens van het verleden die je steeds verblinden,
zij zijn de angst voor morgen
die jou vandaag benardt,
benauwt, vasthoudt in de ondeelbaarheid van het hart,
in strijd zal je eigen lijden zich verlengen, er is daar
geen marmer meer te vinden en ik,
ik heb geen offers meer te brengen.