Stroperige stilte kleeft in mijn kleren.
Ze drupt uit de leegte van de kamer.
’t Is zuurstof zwoegen,
adem halen,
in de pauzes van verhalen,
in de winters van mijn falen,
in de lucht die vluchtte van ’t verdwalen.
Adem.
De huizenhoge muren die wij bouwen,
tussen liefde en vertrouwen,
tussen held en minotaurus,
tussen mijn warmte en jouw koude
adem.
Verwolk de lucht.
Jouw zuurstof in mijn zucht.
Mijn vleugels maar jouw vlucht.
Ons geradbraakte gerucht.
Adem.
(Schrijfatelier 23/03/2022)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten