De Nieuwe Segregatie

Voel jij dat ook? Hoe de tijd vertraagt? Hoe we tot tijd worden gedwongen? Hoe we terugkijken op vier weken traagheid en vooruitkijken naar evenveel weken oneindigheid. We durven nog niet denken aan de ‘en wat dan?’. Wat als de lockdown wordt opgeheven? Helemaal. Dat het weer mag allemaal. Dat het weer kan. Dat we ons schoorvoetend van achter onze deuren met voorzichtige stappen op straat begeven. Onze ouders opnieuw opzoeken. Onze vrienden opnieuw uitnodigen. Onze collega’s opnieuw begroeten. Onwennig in wat ooit zo vertrouwd was. Alsof we elkaar opnieuw voor de eerste keer tegenkomen. Voorzichtig. Omzichtig. Het nieuwe ontmoeten met oude vrienden. Wie durft als eerste iemand opnieuw als vanouds begroeten? Wie heeft het lef om met open armen op iemand toe te stappen om dan niet teleurgesteld de armen te laten zakken als dat vertrouwde lijf plots terugdeinst. Het trauma nog niet verwerkt. De nieuwe reflexen te sterk geconditioneerd. De contactarmoede geïnstitutionaliseerd.

Ik zie het zo gebeuren. Onze samenleving die in twee groepen scheurt. Een nieuwe segregatie. Enerzijds de mensen die na het opheffen van de quarantaine het fysiek contact met hun medemensen weer opnemen, uitgehongerd, verlangend, …. de Aanrakers. Anderzijds zij die getraumatiseerd door de pandemie de smetvrees als het nieuwe normaal hebben aanvaard en fysiek contact als instinctief gaan schuwen, bang, zij hebben de dood gezien, … de Afblijvers. Twee groepen die elkaars tegengestelde zullen blijken. We zijn allemaal in onze bubbel gedwongen. Achter teddybeervensters, mondmaskers, anderhalvemeterlijnen en webcamaperitieven. Voor de één een gevangenschap, voor de ander een haven van zelfbeschikking. Maar van zodra de cocon opengaat, zal je moeten kiezen en dan kan je maar best hopen dat je bubbelgenoten in dezelfde groep blijken te zitten. Gaan Afblijvers aan hun Aanrakerspartner vragen om ’s avonds verslag uit te brengen van wie ze allemaal geknufffeld, begroet en gezoend hebben? Om zeker te zijn? Om thuis de social distancing toch maar te herstellen? Kunnen we nog allemaal dezelfde cafés bezoeken als er wrevel ontstaat over de fysieke nabijheid van onze disgenoten? Speelt de slimme herbergier daar op in door aparte Aanrakers- en Afblijversavonden te organiseren?  

Ik neem me voor om dapper het kamp van de Aanrakers te vervoegen. Met alle risico’s vandien. Niemand wil zijn opengespreide armen uit angst gemeden zien worden. Niemand wil de pijn ondergaan om zijn opengestelde deur door zijn gasten te zien voorbijgewandeld worden. Leven op twee snelheden. Warmte en kilte. Toekomst en verleden. Liefde en angst. Leven en dood. Het lijken de decors van een donkere dystopie. Een stad der zienden en een stad der blinden, gevangen in één boek. Een wereld voor en een wereld na. De nieuwe nostalgie zal als een splijtzwam de meningen verdelen.

Willen we terug naar vroeger? Vroeger was het toch beter, toen we elkaar als natuurlijk in de armen sloten, zuchtten de neo-romantici. Maar zij worden door de nieuwe orde het zwijgen opgelegd: wat er ook van zij, we kunnen niet terug naar vroeger. Vroeger is voorbij.