"Ik moet me dringend aan iets ergeren. Anders kan ik mijn blog evengoed nu al opdoeken." Met die ingesteldheid vertrek ik op weg naar huis. Maar ik voel dat het moeilijk gaat worden. De zon schijnt en Florence and the Machine klinkt door de luidsprekertjes van mijn muziekspeler. Op de weg naar het station lopen er vandaag bovendien opvallend veel mooie mensen rond. Ik betrap me er op dat ik glimlach naar iedereen met wie ik oogcontact maak. Wat vreemd...
De trein die ik normaal gezien neem, is afgeschaft. Daar gaan we, ik kan me beginnen opjagen, maar dat duurt niet lang want ik merk dat er al een volgende is die over twee minuten al aankomt. Dat valt mee, of net niet.... Op het perron is het een drukte vanjewelste, niet mijn favoriete biotoop. En als de trein het station binnenrolt, blijkt die maar drie coupés te tellen. Ik bereid me voor op een stormloop aan de openschuivende deuren, terwijl ik op het perron doorwandel naar de laatste coupé die aan me was voorbij gerold. Vreemd genoeg lijkt het of iedereen plaats voor me laat, want ik kan doorwandelen tot vlak bij de deur. Ik ben zo verrast dat ik de jongeman die naast me staat eerst laat instappen. De coupé is leeg en ik kan makkelijk plaats nemen aan een tafeltje. De massa van het perron begint nu de trein te vullen. Er blijft geen enkele plaats vrij. Aan de overzijde van de gang zit een klein meisje me aan te staren. Ze is amper een jaar of zeven oud en lijkt zo weggelopen uit een Oilily-reclame. Met een ernstig gezicht schikt ze haar lange blonde haren rond alle accessoires die in de war raakten bij het uitdoen van haar jas. Ondertussen zijn rondom mij, drie andere reizigers komen zitten. Tussen de stoelen door zie ik een meisje zitten die zulke grote ogen en hoge wenkbrauwen heeft, dat ze er de hele rit uitziet alsof ze stomverbaasd is.
Om de tijd te doden stuur ik een berichtje naar een zieke collega om te horen of het al beter gaat en als een volleerd altruïst maan ik Florence aan om wat zachter te zingen, voor mijn medereizigers. Vreemd....
Als ik het station uitwandel begint Florence weer luider te zingen. Een vlucht duiven danst hoog in de blauwe lucht met me mee. Opnieuw lijken er vooral mooie mensen op straat te zijn. Iets wat ik niet gewend ben in mijn thuisstad. Op het einde van de straat staat een oude schooier achter de bushalte te urineren. Zomaar, op het voetpad. Genoeg om in elke cynische misantroop een tirade over de teloorgang van de genormeerde civilisatie te katalyseren. Maar niet vandaag,...ik grijns enkel bij de aanblik van de mensen in de bushalte. Wat een dag! Een labrador met overgewicht volgt me aandachtig terwijl ik de straat over steek.
Wanneer ik de parking van het ziekenhuis over moet, bereid ik me voor op wat ellende. Gedaan met glimlachen voor vandaag. Maar halverwege kruis ik een vrouw en haar zoontje die een bejaarde dame in haar kamerjas over de parking wandelen. Even oma van de kamer gehaald, want de zon schijnt. Dat zal ze leuk vinden. Oma slentert aan de arm van haar dochter. Haar pantoffels zijn helemaal versleten, maar ze glimlacht vriendelijk terug als ik even met mijn hoofd knik. Weer op het voetpad, maak ik plaats voor een hoogzwangere vrouw die met een ernstige blik komt afgewaggeld. Haar echtgenoot loopt achter haar met een kinderwagen die hij met één hand probeert te besturen. In zijn andere hand houdt hij zijn gsm waarin hij een druk gesprek voert. De kleine peuter in de kinderwagen zit pal rechtop en kijkt me met grote blauwe ogen aan terwijl ik plaats ruim. Ik kan niet anders dan breed glimlachen. De kleine lijkt me te begrijpen.
Een paar meter voor de voordeur zie ik de achterbuurman komen aanwandelen. We begroeten elkaar hartelijk. Allebei duidelijk in een goede bui. Ik vertel hem, uiteraard, over de urinerende schooier en hoe de zon en Florence me al de hele weg begeleiden. We maken een afspraak om snel eens samen een flesje wijn te kraken op hun terras. Hij zorgt zelfs voor een warmtestraler. Ik beloof om voor een trampoline te zorgen. Vreemd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten