Er is genoeg tijd om te dichten,
om te zwoegen, zwichten, zweten,
om taal geboren te weten en scherp
aan te leggen. Wikken en wegen,
wat je wil zeggen.
Genoeg tijd om te dralen, en
stop en start je verhalen, verdwaal maar
in wijzerzin, duik de toekomst in,
er is nog een minuut na de laatste.
Seconden die haasten om de grote wijzer
in te halen,
in te schalen;
vele kleintjes maken één groot.
Vele graantjes in één brood.
Vele levens maar slechts één dood.
Er is genoeg tijd om te sterven,
in de schors je naam te kerven,
om te krassen in je huid,
om te passen in je huis,
om nog éénmaal om te kijken naar de
ogenschijnlijk lege blikken.
Er is zeker genoeg tijd om te zuchten,
om de brug te slaan,
op vlucht te gaan,
om in herfstkleuren neer te vallen,
het afscheid goed weids te vergallen,
om spoed en nijd het rouwbed uit te knallen.
Het licht mag uit, sla de lakens open,
ik kom er stervend uit gekropen.
Er is genoeg tijd om te vertrekken, de stijve benen
laatst te strekken, het gemekker finaal nog eens te nekken.
Het gehuil uit het rouwbekken verstilt;
de komst was hard,
het vertrek is mild,
mijn levenshonger is gestild.
Na alles wat je van me vroeg;
geloof me maar,
er is nog altijd tijd genoeg.
(8 minuten free-writing, schrijversatelier 01/12/22)
