Cochonette

Vrouwe Fortuna gooit haar lokken in
het zuchten van zachte Provençaalse wind.
Zij wordt aan beurt geroepen.
Pastis om haar glimlach.
De avond danst haar naar het grind.

Moeiteloos elegant weegt ze mijn leven,
werpt mij doorheen haar universum,
zonder slag of stoot,
laat mij landen,
leunend aan jouw schoot.

Als het avondcanvas verduistert, tekent ze
het licht van de maan,
schijnt het op onze schaduwen,
lacht zelfvoldaan.