Ambrozijn

Winter mijmert door het ochtendglas,
fluwelen licht op zoek naar woorden,
het vertrekken van de nacht
welft zich als een donzen deken over je heen.
Er ligt minzaamheid,
als een renaissanceglimlach, in de rust
van je ademhalen, van je lichaam
en hoe dat tegen het mijne past, van
hoe in slaap mijn armen jou beschermen,
als een kelk.

“Vergis je niet,” ontwaakt de glinster in je ogen
“ik wil dagen van barok, in weidse gebaren,
in adembenemende accenten van kleur.
Dans met mij, door straten, op pleinen,
breng mij buiten zinnen,
dring diep in mij binnen, beneem me
van mijn adem, ik honger naar het hier en nu,
voed mij met nectar en ambrozijn.
Er is veel meer leven dan waarmee
wij nu tevreden moeten zijn.”