" Zie je achteraan die batterij?",
wijst papa als hij mij 't zilvergoed geeft.
"Daarom krijg je 'r ook een centje bij,
om te draaien tot ie zich gewonnen geeft."
Het is de twaalfde van mijn verjaardagen.
Mijn pols nog te dun om tijd te dragen.
Mijn hart voor het avontuur nog veel te klein.
Ik moet nergens op tijd zijn, behalve
om de Heer te prijzen,
of als we eten moeten.
Dus nu kan ik mama er op wijzen,
als we samen 't mea culpa boeten.
Geboeid door de schakels en de spiegelplaat,
begrijp ik plots hoe tijd snel
en toch
langzaam
gaat.
Ik leerde hoe de wijzers mijn vader en moeder verdreven:
seconden, minuten en dan
hun hele leven.
Als ik er nu aan denk:
tijd is een vergiftigd verjaardagsgeschenk.
(Associatief schrijven bij een Swatch-horloge, atelier 01/12/22)
