Vandaag hervind ik mijn stem,
begeef me opnieuw op het pad
waarvan ik, door mijn zoeken,
het spoor bijster was geraakt.
Verlegen om de nevels waarin ik verdwaalde,
waar ik alleen voor jou verscheen, maar
waarin jij voor mij verdween.
Elke dag nog duw ik doorheen die mist,
voor jou en je vermaak.
Verdriet bleek een gesel, tijdloos
en puur,
die als een loden laken de dood verhult,
net zoals jouw masker verzweeg
hoe jij uniek voor mij wou zijn.
Vandaag veranker ik mijn woorden,
steeds schipperend
tussen de oever en het laken.
Maskeer jij nog steeds de schijn?
Wat ik bij mijn laatste kans
zeggen zou:
Al kost het mijn ziel, mijn hart is voor jou.
Ik zie je naam, gegrift voor mijn
ogen,
als een dansende vlam, als het
wonder
dat nog kan, het wonder dat jij zuurstof gaf: je zei
dat alles steeds ook wederkeert.
Na alles wat ik had gezien, was
er
nooit iemand als jij. In mijn
twijfel:
in mijn ene hand de hoop, in de
andere het harnas.
En daar komt alles nu op neer.
Wat ik bij mijn laatste kans
zeggen zou:
Al kost het mijn ziel, mijn hart is voor jou.
(vertaling van "I know how to speak" - Manchester Orchestra)
