Mijn vinger
streelt langs de regels van het boek,
als een strijkstok die sereen, in
het verlengde van de stilte,
het zingen van zijn
stem opzoekt.
Aan wie moet ik nu vragen waarom ik ooit geboden werd
een onbestaand
licht te willen dragen,
te jagen op dagen van alle nacht ontdaan, in die
ondraaglijke lichtheid van mijn eigen bestaan?
Het leven is
elders, zo las ik,
wat je zoekt, is
wat je nog niet ziet.
In hoop zit geen troost. Liefde is waanzin, of ze is niet.
Zijn gesloten ogen als een gelezen boek. Hij sprak:
“Ik zit onder
water en het kloppen van mijn hart
veroorzaakt
kringen op het oppervlak.”
(bij het overlijden van Milan Kundera, 11-07-2023)
