“Hoe meent gij te kunnen spreken
over zaken van het hart?”
Hij kijkt op naar de verwende vogels
hoog in hun koude kale bomen,
in klaagzang dat zij vliegen willen
terwijl ze eigen vleugels knippen
om nooit uit hun nest te moeten komen.
“Wat meent gij dan van liefde?
Gepreveld in stille wens,
opzij gezet voor nachtelijk dromen,
verborgen, verloochend en ontkend,
zonder het lef er ooit thuis te kunnen komen.
Er is geen universum waarin wij zullen leven, dan
waar jij het luidkeels zingen zal,
waar wij dansen op dat voetstuk in zon
zodat iedereen het ziet.
Je vergist je als je mij elders hoopt te vinden.
In schaduw leeft mijn liefde niet.”
