Er lopen lege mensen over lege straten en pleinen;
ze schuiven als glazen geesten door mijn doorzichtige verhalen.
Ik laat ze in mijn onzichtbaar geschreven stad verdwijnen
tussen spiegelpaleizen, blind in labyrinten verdwalen.
Ze zien in gelijmde scherven hun onvermijdelijk lot verschijnen,
honderdmaal door licht gebroken, in ontelbare fractalen,
in de figuren die naar hun handen graaien, in holle refreinen
die zij door mijn waan gedwongen moeten herhalen.
Maar hen bevrijden doe ik niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren;
ik kan geen wereld tekenen waarin ook jij dan niet bestaat,
waarin mijn pen niet geleden leed moet evenaren,
waarin mijn schrijven nooit meer over gaat
maar waar ik dat niet langer moet verklaren.
(stijloefening naar 'Het Huwelijk' van Willem Elsschot - atelier 16/11)
