Ze lacht
voorzichtig
als in onzichtbare woorden;
ze is hun taal verloren
in aardse waan van aards geluk;
gebroken geboren en maakte dus
van nature, in haar kus,
zijn hemel stuk.
Hij versteent,
starend
in de leegte
waar de lucht verstart,
zijn hele wereld van de hare afgewend.
Ze
is het zoeken lang bijster,
spoorloos,
zoals je geen leugen onderscheiden kan
als je zelf een leugen bent.
