Het winteruur
vertraagt de tijd
dus blijven wij in bed.
Haar lieve brein leest Rijneveld.
Zij vertelt wat
hij vertelt als
zij haar thee weg zet.
Ik lees de huid van haar onderbuik
en dan als een bladzijde ,
de welving van haar rug,
de plooi waar haar benen beginnen.
Er begint een zachte winter buiten.
Er begint een zachte winter binnen.
Mee met de wind,
mijn lief.
Het is herfst en het is dinsdag en
de zon staat cursief op mijn scherm
waarop zij zich met woorden
over mij nu ontfermt.
Ze geeft me vleugels op vleugels op
vleugels,
schaatsend in licht als in een
Breughels
landschap. Het hart fladdert en ik flaneer
doorheen de vele velden vliegend langs het raam
naast mijn reizend lichaam,
dankbaar op de bank daar
naar de rugzij van mijn trein.
Gauw
zal ik weer
bij haar
zijn.
Zij.
Ze licht de zon
’s ochtends doorheen het gordijn bij ‘t
balkon,
koorddanser bovenaan een notenbalk,
over de massa mensen op het lege plein.
Ze glijdt geruisloos buiten
in dezelfde stilte waarin bedevaarten
gestorven
en mirakels verrezen zijn.
Dan sluimert ze
dwars doorheen ‘t gesloten glas,
naar de ingekaderde dag die net buiten
bereik
gaan liggen was, daar waar de avond
valt
langs de scherven van haar stappen
op de goud gietijzeren lucht.
Ze wijst,
weifelt,
springt,
neemt vlucht.