Mee met de wind,
mijn lief.
Het is herfst en het is dinsdag en
de zon staat cursief op mijn scherm
waarop zij zich met woorden
over mij nu ontfermt.
Ze geeft me vleugels op vleugels op
vleugels,
schaatsend in licht als in een
Breughels
landschap. Het hart fladdert en ik flaneer
doorheen de vele velden vliegend langs het raam
naast mijn reizend lichaam,
dankbaar op de bank daar
naar de rugzij van mijn trein.
Gauw
zal ik weer
bij haar
zijn.
