Huisgeluid

Er duiken nieuwe geluiden door mijn huis.

De voordeur herademt en omarmt
een nieuwe sleutel naar de kluis.
In de zetel snerpt zwenkend papier
van gedrukte mensen die ik niet ken.
Mijn voet pikt in op percussie
van potten en pannen op het fornuis, terwijl
ik niet eens in de keuken ben.

En het is niet op mijn verzoek, maar mijn piano
leert Grant Lee Buffalo spelen en
tot in de slaapkamer klinkt het delen, in zoemen
van koffie en ploeteren van thee.
Het regent melodietjes in de hoek van de badkamer,
en in de wasmachine dansen kleren, die niet de mijne zijn,
dartel rondjes mee.

Luister, er klinkt verse vrolijkheid van bij
de oude tafel op het terras,
waarop flessen gevuld met kaarslicht waken.
De trap wentelt mij gierend als een schommelschip.
Er galmen warme woorden over de daken,
dezelfde stem die slaapzacht fluistert
als ik het nachtlicht
zachtjes
uit
knip.

 

Warmtefort

Dit is mijn idee van de hemel.
De verboden woorden die ik jaren niet hoorde,
van mijn lippen naar de jouwe.
Je zit schrijlings, jouw schoot over mijn schoot,
je rug geëtst als de loodlijn van onze liefde.
We verwortelen in de woorden die je leest,
het boek ademt bij je borsten.

Het is Rijneveld die ons Kierkegaard spreekt:
“Als men geheel binnengetreden is in het rijk der liefde,
wordt de wereld – hoe onvolkomen ook – rijk en schoon,
want zij bestaat uit niets dan gelegenheden lief te hebben.”

en dat doen wij dan ook gewoon, onverkort:
onbelemmerd leven
en als vorsten,
bouwen wij daar en dan ons eigen warmtefort.

Gade

In de lemen laarzen van mijn kindertijd,
gebogen onder in nevel gehulde gewelven,
snijd ik mijn bronzen blad
diep in de donkere bedding waar
ik met jou mijn toekomst nu kom delven.

Waar wij ooit eilanden waren,
begraven wij een verzinkend verleden,
dragen wij aarde aan om
een nieuw verhaal te kneden,
om in vuur
zuurstof voor een nieuwe stad en
een nieuwe adem voor ons 
te smeden.

Wij spreken niet, maar
wij slaan elkander gade.
Wij zijn uit dezelfde klei getrokken.
Eeuwig handen aan dezelfde spade.