Gade

In de lemen laarzen van mijn kindertijd,
gebogen onder in nevel gehulde gewelven,
snijd ik mijn bronzen blad
diep in de donkere bedding waar
ik met jou mijn toekomst nu kom delven.

Waar wij ooit eilanden waren,
begraven wij een verzinkend verleden,
dragen wij aarde aan om
een nieuw verhaal te kneden,
om in vuur
zuurstof voor een nieuwe stad en
een nieuwe adem voor ons 
te smeden.

Wij spreken niet, maar
wij slaan elkander gade.
Wij zijn uit dezelfde klei getrokken.
Eeuwig handen aan dezelfde spade.