Zo licht zij ooit
in liefde was,
zo weegt het haar
nu om de schouders.
Elk woord dat
ze op haar lippen proeft,
ontsnapt haar;
hunkert doorheen het open raam.
Ze is vluchtig als de brief in haar broze handen.
Wat zij kwijt raakt, houdt haar overeind:
een echo die diepblauw verdwaalt,
verdwijnt in de grachten van de oude Langendijk.
Van dit vernis
over Eros vloek,
komt ze nooit meer los;
zo vederzoet zij ooit haar naaktheid gaf,
zo tijdloos bitter
brandt begeerte in haar blos.
 |
| Brieflezend meisje bij open raam - J. Vermeer |
