Erato

Praat met mij, Erato.
Houd me staande en overeind.
Leer me, voor je weer verdwijnt,
de nieuwe letters van haar nieuwe naam,
leid mij als een baken, naar
het venster waardoor zij haar dichter zoekt
en de weg om daar te raken.

Verf barstte van het canvas,
van schilderijen huilend in de regen,
het glas hield mijn al woorden tegen
tot er geen woord meer over was.
Weer zullen wij dolen doorheen een neveldichte winter.
Weer zullen wij in stil duister verloren stemmen zoeken.
Weer zullen wij niets dan lang bevroren dromen vinden.
Weer zullen wij bij dageraad vervloeken,

dat wij onsterfelijk moeten zijn in het weten
dat wij werden afgesneden,
van wat wij broos op handen droegen,
van het tijdloze credo dat ik sprak.
Maar
hoe hou je van het hart
dat om een ander huilde?
Hoe hou je van het hart
dat voor een ander brak?

Praat met mij, Erato.
Houd me staande en overeind.