Zoals voorspeld stormweer waarin
kleine stukjes hemels plensen en mensen
dansen met speelse regenschermen,
en wij die daarnaar kijken en zonder woorden in gesprek
proberen, zomaar op een bliksemdonderdag
het springtij in te dijken.
Zoals dat slokje wijn dat verdwijnt
in de dromen in je ogen,
in de charme van een oudlederen canapé.
Daar zetelen wij,
geborgen in één zonnestraal,
die onhandig binnen struikelde, dwars doorheen het glas
van het oude theatercafé.
