Scharlaken is haar lust
die zich hult in avondvallen, als een mantel
die haar naakte schouders tooit,
zij omhelst haar woorden nooit.
Scharlaken, haar blik, woordenloos
mijn boude belaste geweten bloost
als ik in haar zijdedradenweb verglijd
in kleur van rode rozen.
Scharlaken, de slag
in twee harten gesmeed
wanneer wij in schemering verdwijnen
de ochtend is ons boetekleed.
