In Delft staan twee kerken:
een nieuwe en een oude.
In Delft sta ik,
in mijn winterjas,
veel van haar te houden.
In de ruimte tussen haar schoenen
schitteren
straatstenen van porselein,.
Ze danst over Delftse grachten
doorheen het vederlicht gordijn
van oude stemmen die haar groeten.
In Delft liggen de wereld
en ik,
dromend
aan haar voeten.
Zoals een oud verhaal begint,
amper hoorbaar,
in waternevels,
in schimmen
als op een leeg
geslagen schrijfmachinelint,
zo beklimmen wij de
berg
tot de bron.
Hoe meer woorden wij zwijgend in ons dragen,
hoe langer de
tocht, hoe korter de dagen,
hoe meer horizontijd
wij dreigen te verspelen:
elk ongeschreven verhaal
is een nieuw leven
dat wij samen
kunnen delen.
In winter zit vuur;
in kaarsen, in de
haard,
in het branden
van onze wangen.
Haar voeten liggen
in de woonkamer,
overheen mijn
benen en verlangen,
over mijn
gedachten nog het meest.
Ik vind het mooi
zoals ze geeuwt als ze boeken leest.
Zij heeft bij mij
een hoekje van
het blad omgevouwen
om bij te houden.
Er is geen spoor van lente.
Vanop bevroren
klokkentorens
speuren wachters
van Firenze
naar een sein.
Lorenzo droomt de
blauwe vink te dagen.
Ariosto zuigt doelloos
op zijn duim.
Michelangelo, rechtop
in bed gezeten,
heeft geslapen, …
maar de ommekeer bleef uit.
Dante ontzet zacht
zijn fluwelen kap,
onthult ogen diep
en triest,
net als zijn Duitse
dog gehuild.
Er is geen spoor
van lente.
Leonardo ijsbeert
door zijn kamerkooi
en gromt hoe
koppig sneeuw kan zijn.
Raffaelo, door zongebrek
in bad gestapt, houdt
zijn lange zijden
haren rein.
Aretino mijmert …
lente in Milaan,
zijn moeder slaapt op Milanese heuvels.
Er komt nog steeds geen lente aan.
Maar laat ons blijven hopen,
kijk daar,
de deur van Botticelli’s atelier
gaat eindelijk langzaam open.
(vertaling van Botticelli’s “Spring”, Gregory Corso)
