Er leek geen landschap
waar haar ogen schenen.
“Bijna klaar”, prevelde ze.
Ik knikte, alsof ik dat wel wist.
Ze las de lege bladzijde,
de ademnood van mijn blik.
“Ik schilder alles naast het doek”, zei ze,
“Dichte vegen van het gordijn drijvend
onder onze horizon. Kalklijnen die
me bergen en verbergen. Onzichtbaar,
ondoordringbare nevel.
De witte muur waarin de ochtend zich heeft vergist,
waarin alles zit wat ik gisteren vinden zou,
waarin alles zit wat er morgen mist,
waarin alles verdwaalt wat ik nog zeggen wou.”
(associatief schrijven - atelier 19/10/23)
