Het lijden, dat hadden ze altijd goed,
de oude Meesters: ze wisten precies hoe het
midden onze menselijkheid staat
terwijl ergens, iemand eet, een raam opent of
gewoon onopgemerkt verder gaat.
Hoe, terwijl, in eerbied, langzaam maar vol passie,
de ouden zich naar de geboorte van het mirakel
verplaatsen,
er steeds kinderen moeten zijn die,
achteloos voor wat komt,
op de bevroren bosvijvers schaatsen.
Ze vergaten het nooit:
hoe de gruwel van de martelaar gedoemd is
te gebeuren
in een hoek, slordig, waar de hond zijn hondenleven leeft,
en in het paard van de beul geen grein kwaad
is te bespeuren.
Kijk naar Breughels Ikarus: hoe elkeen zich,
wat graag, keert, de rug naar waar de ramp begon;
De boer, hij hoorde vast de plons, de wanhoopskreet,
maar zag geen mythisch mislukken
in het licht van de zon
dat moet geschenen hebben op de benen
die in het groene water verdwenen;
kijk, het kostbare schip
dat delicaat iets wonderlijks ervaart,
een jongen die uit de hemel valt,
dan rustig, zonder omkijken, naar zijn bestemming vaart.
(vertaling van Musée des Beaux Arts van W.H. Auden)
