de reiger haastte zich weg,
toen ik die laatste zondag voor het eerst
naar haar keek.
De maan, dook laag, dimde de weg in geel.
Ik wou niet vertrekken - herinner ik me -.
Geen rust voor het deinen dat zo
doorheen mijn ranken rent,
maar zo zeker als het avond was,
was dat niet het moment.
Smachten naar je hartslag, - herinner ik me -
Oeverloos zoenen, onze voorlaatste nacht.
Ik behaalde je beide handen;
terwijl de tweede zon zuchtte langsheen het raam.
Alles voelde juist want,
ik had je binnen mijn bereik,
in godsnaam.
Maar vertel me, hoe huil je als het plots
niets meer betekent, mijn lief?
Om jouw twijfel vroeg het ons toch niet?
Schat, dat jij niet ziet,
hoe jij mij achterliet, alleen,
in de steek, hier tussen het riet.
Nu probeer ik mijn voeten uit dit slijk te sleuren,
maar dat lukt mij
helemaal
niet.
Ik zie je.
Kom terug, ik kies jou, er is nog tijd,
Keer je nu toch om, ik kies jou, ik heb geen spijt,
Verdomme toch, kijk om, ik kies jou, ...
altijd.
(Vertaling van 'Creeks', Bon Iver, Justin Vernon)
