Lavendel

Deze boomgaard, schreef ze, waar wij wandelden,
je vingers nodigden hier mijn hand,
onze voeten verzonken in uitwisbare sporen,
zoals het getijde minzaam glijdt over zand.

We kunnen een kamp bouwen hier, schreef ze,
morgen graven we herinneringen op,
ze mat met haar tenen doorheen het stof:
Sluit je ogen, voel waar ik jou verstop.

En als jij mijn Matt Berninger speelt,
zal ik jouw Kate Bush wel zijn,
laat ons dansen op het zingen van deze zonsondergang.

De nacht is zuiders warm, mijn lief, schreef ze,
er rest ons tijd om dit lavendelbestaan te leiden,
alle ga-nooit-meer-van-me-heen-nachten lang.