Grond

In mijn dromenstad die hemels krabt, waar boekenruggen
met stugge preken de zon doorheen
mijn broze loden woordenglas laat breken;
met zilveren lijnen rond de wolken,
een aureool dat schittert vanaf de dolken
in mijn rug. Hoe ik hier vlug, met snelle tred,
de vlucht naar morgen heb ingezet. De wind lijkt gekeerd,
nu ik geannuleerde blikvelden weer opentrek.
Wat mist, zal verdwijnen. Gisteren zit als in gensters geladen,
dreigend als zware erkers boven verlichte voetpaden,
als een wankele wenteltrap onder mijn voeten.
Aan losse levens kan je je niet binden.
Er is vaste grond, maar
je moet hem willen vinden.