Laat dit mijn thuis niet zijn waar
mijn adem in lege levenloze zuchten, lucht
vasthoudt als een kramp, als vingers die zich vouwen
om wat ze al verloren in
de diepte van dit bevroren water.
Laat er zich stormen vormen rond
angstdromen die in gillende golven komen
ruisen en luister naar hun gefluister:
Laat dit mijn thuis niet zijn.
Water, longen binnengedrongen, weert
mijn morgenochtenden. Mijn vlot
beheert mijn lot niet langer.
Als jij je handen, bang, lang neerwaarts reikt,
als algen net buiten mijn bereik, houd ik me vast
aan mijn gelijk:
ver van het land waar mijn dromen verdorden,
onder deze golvendein.
Ik zal het duister worden,
niet het duister zijn.
(Schrijfatelier. 08/09/22 - bij "De blik van Blancquaert", De Morgen)
