Zijn er nog mensen die ’s Gravenhage zeggen?
Het regent in Den
Haag.
Met één hand kan
je een paraplu
voor tweeën
dragen,
dus benen wij dicht
bij elkaar en laten de stad achter ons
in striemende penseelregen vervagen.
Geef mij je jas.
Laat je ogen
wennen aan het donker
door de
interbellum ramen.
Kijk wij hebben
dezelfde schaduw.
Hier houden
mensen mensen bij de hand,
en in één lijn
vallen wij samen.
Zo gebeurde het dat
wij
zomaar op zondag,
op een steenworp van Stadhouderslaan
zand tussen de tenen,
ingekaderd en bevrijd,
op het verlaten strand van Spilliaert gingen staan.
 |
| Strand bij maanlicht (1908) - Léon Spilliaert |
